നിനക്ക് അയക്കാതിരുന്ന കത്തുകളിൽ ഒന്നിൽ,
മരുഭൂമിയിലും ചൂടുള്ള വെയിൽ കഷ്ണങ്ങൾ തിരഞ്ഞു നടക്കേണ്ടി വരുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ എഴുതിയിരുന്നു.
ഒരു മരച്ചുവട്ടിൽ, ഒറ്റച്ചില്ല മാത്രം കണ്ടുകൊണ്ട് , ഒരു പകൽ മുഴുവൻ കിടന്ന ഒരു ദിവസം.
പക്ഷികൾ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന ഭാരമാണ് മരച്ചില്ലകൾ എന്നതാരുന്നോ അതിനടുത്ത വരി?
കൈ നീട്ടിയാലും
തീപ്പൊള്ളുമെന്നോർത്ത്
ആരും വിരൽ പിടിക്കാത്തൊരു
വെയിൽ കഷ്ണം
എന്നൊരു വരി
എന്നെക്കുറിച്ച്
അതിനടുത്തതായ്
ഞാനപ്പോൾ
നിന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നോ?
ഓർക്കുന്നില്ല.
എല്ലാ കത്തുകളും നിനക്ക് എഴുതിയതായിരുന്നു എന്നോർക്കുന്നു.
അതിലൊന്നുപോലും നിനക്ക് അയച്ചിരുന്നില്ല എന്നും.
ഇവിടെ തണുപ്പ് കാലം വരുന്നു.
സുഖമുള്ള പകലുകൾ.
വിയർക്കാത്ത അടുക്കളപ്പണികൾ.
അതിലപ്പുറം ഈ വർഷം ഒന്നുമുണ്ടാവില്ല. മരച്ചുവടുകളോ, സമുദ്രതീരങ്ങളോ, നഗരത്തിരക്കുകളോ ഒന്നും; സുഖമുള്ള വെയിലിനൊപ്പമുള്ള ചുറ്റിക്കറക്കങ്ങളും.
മാർച്ചിലെ രണ്ടാമത്തെ ആഴ്ച മുതൽ ഇന്നലെ വരെ ഞാൻ വെയിലിനെത്തൊട്ട ബാൽക്കണിച്ചതുരം സൂര്യോദയങ്ങളുടെ കോണളവുകൾക്ക് പുറത്തായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
വെയിൽ വീഴാത്ത വീട്ടുമുറ്റമെന്ന സങ്കടം എന്നിൽ പൊട്ടിപ്പടരുന്നു.
അപ്പോഴാണ് ഞാൻ അതോർത്തത്, നീ എന്നെ കടന്നു പോകാറുള്ള വഴികൾ.
തിളക്കമുള്ള പ്രഭാതങ്ങൾക്ക് പകരം ഇനിയുണ്ടാവുക ഓറഞ്ചു വെയിൽ വീഴുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളാണ്.
മുറിയിലേക്ക് പരന്നൊഴുകുന്ന വെളിച്ചം.
നിഴലുകൾ.
ഈ ഓറഞ്ച് വെളിച്ചം, എന്റെ മുറികൾക്ക് നേരെ എതിർ ദിശയിലെ വീടുകളിലെ കണ്ണാടികൾ, സൂര്യനെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നതാണ്.
ഇന്നുവരെ സൂര്യന്റെ നിറവും നിഴലുകളും മാത്രം തരുന്ന ആ വെയിലിനെ വിളിക്കേണ്ടത് എന്തെന്ന് അറിയുമായിരുന്നില്ല. ഇന്ന് അതിന് ചേരുന്ന ഒരു പുതിയ പേര് ഞാൻ പഠിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നു :
വിർച്വൽ ഹഗ്‌സ് ...
നിനക്കും എന്റെ വിർച്വൽ ഹഗ്‌സ്..
അയക്കാതെ സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച,
സ്നേഹത്തിന്റെ പതിനായിരം വാചകങ്ങൾ എഴുതി നിറച്ച,
ആ കത്തുകൾ പോലെ ..
(this directly connects to my feelings for you, but not written by me)
ഞാൻ മരിക്കുമ്പോൾ
എന്റെ അരികത്തു വരരുത്
എന്റെ ശവ ശരീരത്തിന് അവകാശം പറയരുത്
എനിക്കു വേണ്ടി പ്രാര്ഥിക്കരുത്
ഒരു പൂപോലും എന്റെ ദേഹത്തു വെക്കരുത്
എന്റെ താടി കെട്ടി വെക്കരുത്
വാ പിളർന്നു സ്വതന്ത്രമായി ഞാൻ ഉറങ്ങട്ടെ
എന്റെ സ്വാതന്ത്രം നിനക്കെന്നും വികൃതമായിരുന്നല്ലോ
നീ ഭയക്കുകയും വെറുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന
പെണ്ണിന്റെ ഉറക്കെയുള്ള സംസാരം
ഇനി ഉണ്ടാവില്ലല്ലോ..
ആണിനോട് കയർക്കുന്ന പെണ്ണ്,
എന്തു മാത്രം വൃത്തികെട്ടവൾ ആണെന്ന്
നിനക്കിപ്പോൾ തെളിയിക്കാം
എന്റെ മൂക്കിൽ പഞ്ഞി വെക്കരുത്
സ്രവങ്ങൾ ഒലിച്ചിറങ്ങി അളിഞ്ഞിരിക്കട്ടെ
നീയെന്നും എന്റെ മൂക്കിനെ വെറുത്തിരുന്നല്ലോ
അലങ്കരിച്ച പെട്ടിയിൽ എന്നെ കിടത്തരുത്
ജീവനുള്ള എനിക്ക് കിട്ടാത്ത ഒന്നും, എന്റെ ശവത്തിനും വേണ്ട
ജീവനോടെയും ഞാൻ ശവ തുല്യമായിരുന്നല്ലോ
സാധാരണ വസ്ത്രം മതി എനിക്ക്
എന്റെ വിവാഹ വസ്ത്രം ധരിപ്പിക്കരുത്
അതു ഞാൻ അണിഞ്ഞ അടിമക്കച്ചയാണ്
എന്നെ ആഭരണങ്ങൾ ധരിപ്പിക്കരുത്
താലിയും മോതിരവും വേണ്ട
അതായിരുന്നു എന്റെ പഴയ അടിമ ചങ്ങല
എനിക്കായി ആരും കരയരുത്
എന്റെ മരണ വാർത്തയറിഞ്ഞു ആരെങ്കിലും വന്നാൽ, കാണാനായി എന്നെ വെറും നിലത്തു കിടത്തുക
എന്റെ മക്കളെ കൊണ്ടു വന്ന്, ദൂരെ നിർത്തി കാണിച്ചു കൊടുക്കുക
അവരുടെ അമ്മയെ സസൂക്ഷ്മം അവർ കാണട്ടെ
അവരുടെ ഭാവി പങ്കാളികളോട് മാന്യമായി ഇടപെടണം എന്ന്,
അങ്ങനെയെങ്കിലും അവർ പഠിക്കട്ടെ.
നമുക്കൊരിക്കലും പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ പറ്റാത്ത ജീവിത പഠമാണത്..
